Mój Boże.
ja w to nie wierzę, czyżby?
to jest jakaś bajka...
moje marzenia, czyżby zaczynały się spełniać?
Aaaaaa.
W sumie banalna sprawa, ale nakręca jak cholera.
Wczoraj wysłałam CV. Tak, zawsze chciałam tam pracować. Chciałam podróżować. I tak myślę sobie: " dobra, będzie, co ma być". - i co?
Sprawdzam e-mail, a tam zaproszenie.
Ja mam teraz ciekawą pracę, rozwija mnie, ale czemu by nie pójść choć na rozmowę, nic na tym nie tracę.
Tyle lat, szukania ciekawej pracy, spełniania w końcu swoich marzeń, zajmowanie się swoimi zainteresowaniami były dla mnie odległe.
A teraz spada to na mnie, jak przysłowiowa "kasza manna".
Nie chcę się cieszyć za bardzo, ale w sumie dlaczego nie?
Dość tego narzekania.
Nadchodzą grube lata, moi drodzy.
Oj taak.
Pójdę tam, nie nastawiam się na sukces, ale warto zobaczyć, jak miałoby to wyglądać. A to wszystko dzięki temu, że zaczęłam w siebie wierzyć.
Wiarą czyni cuda. Mówię wam, a raczej piszę do diaska.
Jarajcie się ze mną i uwierzcie w siebie.
W końcu.
A także dzięki mojemu kochanemu. Ja nakręcam się nim, on mnie nakręca i ja nakręcam swoje życie.
Tak, to ja mogę być zakochana całe życie.
On jest moim szczęściem.
Myśląc o nim zaczynam działać, wspiera mnie. Mimo, że nie ma go obok.
Dziękuję Ci.
Chce mi się żyć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz